Blog.

Met de zweetdruppels op het voorhoofd denk ik mijmerend terug aan het eerste deel van dit epistel. Het moet begin Juni 2019 geweest zijn dat ik het schreef. De successen van onze club bleven maar komen… Euforie was ons deel en de gewenning aan overwinningen trad in… Wie of wat zou ons kunnen tegenhouden deze zomer. Laat die tornooien maar snel beginnen dachten we met zen allen.

Ik bevind me vandaag in Lo-Reningen. Lo-waar zegt u ? Ik zou met plezier uitleggen waar deze locatie zich bevindt, maar verder dan ‘in de buurt van Diksmuide’ kom ik niet. Anderhalf uur door ultra Vlaamse landwegen brachten ons hierheen. Tussen,…, tussen niks. Behalve dit tornooi kan ik me niet inbeelden dat hier de laatste 25 jaar iets noemenswaardigs is gebeurd. En ook vandaag trouwens niet…

De zomer kondigde zich warm aan, heet zelfs. Temperatuur records werden gebroken, tot 40°C werd er genoteerd. En het begon ook hevig, op het eerste tornooi behaalde dochter onmiddellijk de overwinning. De reeks was ingezet, laurierkransen werden aangevoerd… Plannen werden gemaakt. Hoogmoed kwam zoals steeds in elk epos… ook nu weer voor de val.

Vandaag zitten we hier na ons 7e en laatste zomertornooi allen in stilte rond een tafeltje. Weinig woorden worden gesproken. Dochter heeft vandaag zelfs niet kunnen starten wegens een gekwetste pony. Er is geen spanning, er is eerder gelatenheid. We beseffen allen dat het niet goed was, het was echt niet goed. Pas op er werden door enkele ruiters mooie resultaten behaald (proficiat daarvoor !) maar in het algemeen was het niet goed. Zoeken naar oorzaken heeft geen zin, dat voelt elkeen. Menige zin wordt begonnen maar halfweg afgebroken met een zucht.

Te vaak was er dat moment waarop de pony-ruiter de telleurstelling in de ogen van de pony-ouder zag. Te vaak was er dat moment waarop de pony-ouder binnensmonds vloekt voor die gemiste proef of die afgeworpen balk. Jammer dat beide gevoelens, die eigenlijk enkel en alleen een blijk zijn van liefde van de ruiter voor ouder en omgekeerd, net op dat moment zo pijnlijk zijn. De ouder wil niks liever dan zijn kind het plezier van de overwinning laten proeven en de ruiter wil niet liever dan de overwinning aan zijn ouder schenken. En toch die momenten van stilte na de wedstrijd zijn pijnlijk, uiterst pijnlijk. Hier heb je dat loodzware kruis opnieuw…

Ik denk nu aan één van de tornooien waar ik midden van een wei stond in de gietende regen. De druppels liepen me over het aangezicht. Vandaag geen wolkje aan de lucht, geen zuchtje wind zelfs… en toch druppels… dat kruis.